"Mensen haten wat ze niet begrijpen"
De provincie Noord-Holland vaart voor de 2e keer mee tijdens de botenparade van Pride Amsterdam. Het thema is #YouAreIncluded. Inwoners uit de LGBTQIA+-gemeenschap konden zichzelf samen met iemand opgeven bij wie ze zich veilig en geliefd voelen. 4 van de 20 koppels aan boord vertellen over hun bijzondere band. Deze keer: Suzana (22) en Youssef (26).
Een avond in Alexandrië, Egypte. 4 vrienden en een paar biertjes. Ze hangen wat rond, kletsen wat. 2 jongens vinden elkaar leuk. Als ze zich afzonderen en beginnen te zoenen, ziet een van hen – Youssef – plotseling 2 lichtbundels. Zaklampen van soldaten. “Identificeren!”, klinkt het. Youssef: “Op dat moment wist ik dat ik geen toekomst meer had in Egypte. Ik deed alsof ik mijn ID-bewijs pakte en ging ervandoor.”
Pas na een uur rennen waant hij zich enigszins veilig. “Ik was zó bang”, zegt Youssef. “Het verhaal van een vriend bleef maar door mijn hoofd spoken. Bij een controle vonden agenten foto’s van hem in vrouwenkleren op zijn telefoon. Voor deze ‘morele misdaad’ kreeg hij 3 jaar celstraf.” Die vriend raakte alles kwijt. Zijn baan, zijn licentie om als arts te werken en zijn stemrecht. In de gevangenis werd hij afgeperst door agenten die zijn homoseksualiteit dreigden te onthullen aan medegedetineerden.
Suzana en Youssef.
Regenboogmondkapje
Een middag in Haarlem. In de tuin van het provinciehuis vertelt Youssef dat hij “bereid was om een nier te verkopen om weg te komen uit Egypte.” De haat was volgens hem overal. Op straat, online, in films, in reacties onder social media berichten. “Je wil niet weten hoe ik heb geleden. En waarom? Vanwege iets alledaags als mijn seksualiteit.”
Begin 2022 arriveert Youssef in Nederland. In een Noord-Hollands asielzoekerscentrum (azc) raakt hij dankzij een regenboogmondkapje bevriend met Suzana. “Ik kon niet stoppen met staren naar haar mondkapje”, vertelt Youssef. “Ik vroeg of ze er ook een voor mij had.” In het gesprekje dat volgde, klikte het meteen.
Sindsdien zijn ze onafscheidelijk en strijden ze samen tegen homofobie. Suzana: “Het is hard nodig. In mijn geboorteland Georgië kun je niet met een regenboogvlag naar buiten. Net als Youssef wilde ik me vrijer voelen. Gewoon met regenboogoorbellen over straat kunnen als ik daar zin in heb. Hier kan dat. Mijn leven voelt nu als een mooie film en Youssef is mijn nieuwe familie.” Youssef: “Met Suzana naast me voel ik me sterker.”
Ziek
Toch komen ze ook in Nederland regelmatig in slechte films terecht. In het eerste azc waar Suzana verbleef, ontdekten 5 vrouwen dat zij lesbisch is. “Als ze gingen eten, moest ik de ruimte verlaten. Ze gaven me het gevoel dat ik ziek was.” Youssef zegt dat hij nog steeds omgeven is door homohaters. “Eerst in het azc, toen op school en nu in het gebouw waar ik woon. Een van de buren heeft laatst de piepkleine regenboogsticker van m’n brievenbus gepeuterd.”
Volgens Youssef en Suzana houden asielzoekerscentra weinig rekening met de LGBTQIA+-gemeenschap. “Het is zó belachelijk dat iedereen bij elkaar wordt gestopt. Westerse homo’s worden nog redelijk met rust gelaten onder het mom ‘hij gaat toch naar de hel’. Maar Arabische gays hebben er geen leven. Ik hoorde de hele dag anti-homo opmerkingen. Als ik erover klaagde, werd er gewezen op de vrijheid van meningsuiting. Terwijl ik het advies kreeg om te zwijgen over mijn geaardheid. Sommige religies accepteren bepaalde groepen niet en worden daar niet op aangesproken. Niet mensen, maar haatzaaiende ideologieën zijn de vijand.”
Overwinning
“Het probleem is dat mensen haten wat ze niet begrijpen”, aldus Suzana. “Als je een mening over ons hebt, prima, maar hou ‘m voor jezelf.” Op Pride-dagen zijn Suzana en Youssef in ieder geval nooit stil. Hun stem is hun belangrijkste wapen. Suzana: “Ik vecht al mijn hele leven voor vrijheid en voor vrouwen- en LGBTQIA+-rechten.” Youssef: “Pride is laten zien dat dat gevecht door moet gaan. Tegelijkertijd vieren we de overwinning van mensenrechten op homofobie en racisme.”
